Scooters & Krukken
Door: Roos
Blijf op de hoogte en volg Roos
18 Juni 2009 | Nederland, Delft
Yodiewodie,
Ik ben inderdaad wat eerder thuis gekomen dan verwacht. Maarliefst 3 dagen, hahaha. Tot dan toe was ik eigelijk veel te lui om nog een blog te schrijven. Maar nu toch echt nog een laatste blog.
Na een paar dagen in Kuta gerelaxt te hebben begonnen mijn dagen hard te gaan. Met een reisgidsje erbij heb ik bekeken wat ik allemaal van het schitterende eiland wilde zien. En dat allemaal avontuurlijk op de scoota! De eerste trip was naar Uluwatu, een van de oudste tempels van het eiand. Bali is vrijwel helemaal Hinduistisch. Vandaar alle tempels en kleuren, sarongs als dresscode...
Bij de eerste tempel werden we bij de ingang in een mooie paarse sarong gehesen. Super leuk en enorm vrolijk al die mensen in al die kleuren. Ik werd gewaarschuwd m'n zonnebril af te zetten wegens monkeys. Spannend. Maar wat een brutale beesten, en niet lief en schattig. Nee je had dat gebit moeten zien en dan (als je eten had) zaten ze met z'n allen zowat bij je op schoot! Dus ik als dierenvriend heb het allemaal een beetje van een afstandje bekeken.
Na Uluwatu zijn we terug gecrosst naar Kuta. Waar we de dag erna weer een heel relaxt stranddagje je hadden, met in de middag SHOPPEN! Het shoppen was toch zo geweldig, want alles was zo goedkoop. Alleen dat omrekenen van Rupiahs naar Euro's werd een beetje vermoeiend. Maar daar hadden we gelukkig gewoon ons rekenmachine voor, Hahaha.
Ik wilde nog zoveel zien dat ik uiteindelijk veel te kort op Bali was.
Onze volgende scootertrip was naar Tempels, Mengwi waarvan we de watertuinen nooit hebben kunnen vinden, Tabanan en Pura Tanah Lot (een super mooi tempel complex op de rotsen). Maar op weg van Mengwi naar Tabanan ging het mis. Lisanne crosste al was voor me uit, en ik was net iemand aan het inhalen, en toen zag ik pas dat hij zijn knipperlicht naar rechts aan had staan (ze rijden op Bali ook aan de linkerkant van de weg). Hij keek verder ook niet in z'n spiegels en draaide z'n scooter dus gewoon naar rechts. Waardoor ik vol op hem reed en omviel. Dom, gewoon mijn eigen schuld. Hij was gelukkig niet gevallen, maar had me wel naderhand heel lief een flesje water gegeven. Ik lag onder mijn scooter:S Wat grote schaafwonden op mijn onderarm, schouder en kuit. En een aardig diepe (ik kon zelfs mijn spier of pees zien zitten, dus maak er maar heel diep van) wond in mijn enkel, met nog wat wondjes eromheen. Dat was even schrikken. Omdat Lisanne het niet had zien gebeuren was ze me opeens kwijt, en kwam na 5 minuten terug gereden, waar ze me zag zitten met hele lieve mensen om me heen. Een van die mensen was een man die ons naar de dokter gescooterd heeft. "Moet je niet werken?" "Jawel, maar maak je nou maar geen zorgen om mij, ik wil jullie graag helpen en dat zal m'n baas wel begrijpen." Twee uur heeft hij bij ons gezeten, de schat. In een zwangerschapsclinic (de dokter was dicht) hebben ze m'n wonden verzorgd en verschoond. Het gekke was dat ik niet zo veel voelde van m'n enkel. Waarschijnlijk omdat die helemaal verdoofd en in shock was:P
We waren zo dicht bij Tanah Lot, wat een schitterende tempel scheen te zijn. En ik wist dat als we daar nu niet alsnog naar toe zouden gaan, dat ik hem helemaal niet meer zou zien. Dus na alle hulp en verzorging zijn we mankjes toch de tempel gaan bezoeken, wat inderdaad schitterend was. Maar uiteindelijk was het misschien toch niet een heel verstandig idee. Want thuis gekomen was het helemaal dik, bloedend en kloppend. De dag erna zijn we in Kuta terug gegaan naar een dokter, die ook keek naar infecties en weet ik wat. Bali is een tropisch eiland waar infecties nogal hard gaan, omdat het een open wond was, moest ik elke dag terugkomen om het schoon te laten maken en opnieuw te verbinden. Lopen kon ik eigelijk helemaal niet.
Met m'n been omhoog op bed liggen dat was mijn programma voor de rest van de week. Als ik dan m'n bed uit wilde had ik zo'n pijn door druk, het leek net alsof m'n voet zou ontploffen. Omdat er dan natuurlijk opeens weer bloed bijkomt. Lisanne is zooo lief geweest, ze heeft me de hele week verzorgd. Van haren wassen, tot eten halen... Je bent een schat!
Maar ik vond het ook wel lullig dat ook Lisanne nu eigelijk geen leuke tripjes kon maken of leuke dingen kon doen. Zonder haar kon ik niks, dat was uiteindelijk ook de reden waarom ik eerder naar huis gegaan ben.
Aan gekomen op het vliegveld op Bali vroegen ze meteen of ik rolstoel begeleiding nodig had, eerst vond ik dat te ver gaan. Maar uiteindelijk vond ik het toch wel heel fijn. Bij het inchecken is er meteen assistantie geregeld voor Hong Kong en Amsterdam en extra been ruimte voor in het vliegtuig. Dus ik ben helemaal goed en lief verzorgd door alles en iedereen. Dat is dan een van de weinige voordelen van in een rolstoel zitten. Maandag kwam ik dus aan op schiphol waar ik met gejuich ontvangen werd. Hahaha.
Het is nu heel gek om weer thuis te zijn, maar ook weer alsof je nooit weg geweest bent. Op Bali had ik al het gevoel alsof ik alleen 2 weken naar Bali ging en nooit Australie gedaan had. Zo gek, je vergeet alles zo snel weer. Zonde, maar ik weet zeker dat als ik de foto's weer terug zie. Jalees, Noor en Lisanne weer zie dat het allemaal weer terug komt.
Het was een geweldige reis die ik zeker weten iedereen aanraad. Wees niet bang om te reizen, en al helemaal niet om alleen te gaan. Want je bent nooit alleen!! De vrienden komen aanwaaien bij bosjes. Ik ben ook heel blij (ik geloofte de verhaal van iedereen dat je nooit alleen bent en zo snel vrienden maakt nooit) dat ik toch in mijn eentje aan deze reis begonnen ben en niet met een half bekende, soort van vriend, gewoon om maar niet alleen te gaan. Want alleen ben je nooit!
Australian Backpackers super bedankt!
Ik ben inderdaad wat eerder thuis gekomen dan verwacht. Maarliefst 3 dagen, hahaha. Tot dan toe was ik eigelijk veel te lui om nog een blog te schrijven. Maar nu toch echt nog een laatste blog.
Na een paar dagen in Kuta gerelaxt te hebben begonnen mijn dagen hard te gaan. Met een reisgidsje erbij heb ik bekeken wat ik allemaal van het schitterende eiland wilde zien. En dat allemaal avontuurlijk op de scoota! De eerste trip was naar Uluwatu, een van de oudste tempels van het eiand. Bali is vrijwel helemaal Hinduistisch. Vandaar alle tempels en kleuren, sarongs als dresscode...
Bij de eerste tempel werden we bij de ingang in een mooie paarse sarong gehesen. Super leuk en enorm vrolijk al die mensen in al die kleuren. Ik werd gewaarschuwd m'n zonnebril af te zetten wegens monkeys. Spannend. Maar wat een brutale beesten, en niet lief en schattig. Nee je had dat gebit moeten zien en dan (als je eten had) zaten ze met z'n allen zowat bij je op schoot! Dus ik als dierenvriend heb het allemaal een beetje van een afstandje bekeken.
Na Uluwatu zijn we terug gecrosst naar Kuta. Waar we de dag erna weer een heel relaxt stranddagje je hadden, met in de middag SHOPPEN! Het shoppen was toch zo geweldig, want alles was zo goedkoop. Alleen dat omrekenen van Rupiahs naar Euro's werd een beetje vermoeiend. Maar daar hadden we gelukkig gewoon ons rekenmachine voor, Hahaha.
Ik wilde nog zoveel zien dat ik uiteindelijk veel te kort op Bali was.
Onze volgende scootertrip was naar Tempels, Mengwi waarvan we de watertuinen nooit hebben kunnen vinden, Tabanan en Pura Tanah Lot (een super mooi tempel complex op de rotsen). Maar op weg van Mengwi naar Tabanan ging het mis. Lisanne crosste al was voor me uit, en ik was net iemand aan het inhalen, en toen zag ik pas dat hij zijn knipperlicht naar rechts aan had staan (ze rijden op Bali ook aan de linkerkant van de weg). Hij keek verder ook niet in z'n spiegels en draaide z'n scooter dus gewoon naar rechts. Waardoor ik vol op hem reed en omviel. Dom, gewoon mijn eigen schuld. Hij was gelukkig niet gevallen, maar had me wel naderhand heel lief een flesje water gegeven. Ik lag onder mijn scooter:S Wat grote schaafwonden op mijn onderarm, schouder en kuit. En een aardig diepe (ik kon zelfs mijn spier of pees zien zitten, dus maak er maar heel diep van) wond in mijn enkel, met nog wat wondjes eromheen. Dat was even schrikken. Omdat Lisanne het niet had zien gebeuren was ze me opeens kwijt, en kwam na 5 minuten terug gereden, waar ze me zag zitten met hele lieve mensen om me heen. Een van die mensen was een man die ons naar de dokter gescooterd heeft. "Moet je niet werken?" "Jawel, maar maak je nou maar geen zorgen om mij, ik wil jullie graag helpen en dat zal m'n baas wel begrijpen." Twee uur heeft hij bij ons gezeten, de schat. In een zwangerschapsclinic (de dokter was dicht) hebben ze m'n wonden verzorgd en verschoond. Het gekke was dat ik niet zo veel voelde van m'n enkel. Waarschijnlijk omdat die helemaal verdoofd en in shock was:P
We waren zo dicht bij Tanah Lot, wat een schitterende tempel scheen te zijn. En ik wist dat als we daar nu niet alsnog naar toe zouden gaan, dat ik hem helemaal niet meer zou zien. Dus na alle hulp en verzorging zijn we mankjes toch de tempel gaan bezoeken, wat inderdaad schitterend was. Maar uiteindelijk was het misschien toch niet een heel verstandig idee. Want thuis gekomen was het helemaal dik, bloedend en kloppend. De dag erna zijn we in Kuta terug gegaan naar een dokter, die ook keek naar infecties en weet ik wat. Bali is een tropisch eiland waar infecties nogal hard gaan, omdat het een open wond was, moest ik elke dag terugkomen om het schoon te laten maken en opnieuw te verbinden. Lopen kon ik eigelijk helemaal niet.
Met m'n been omhoog op bed liggen dat was mijn programma voor de rest van de week. Als ik dan m'n bed uit wilde had ik zo'n pijn door druk, het leek net alsof m'n voet zou ontploffen. Omdat er dan natuurlijk opeens weer bloed bijkomt. Lisanne is zooo lief geweest, ze heeft me de hele week verzorgd. Van haren wassen, tot eten halen... Je bent een schat!
Maar ik vond het ook wel lullig dat ook Lisanne nu eigelijk geen leuke tripjes kon maken of leuke dingen kon doen. Zonder haar kon ik niks, dat was uiteindelijk ook de reden waarom ik eerder naar huis gegaan ben.
Aan gekomen op het vliegveld op Bali vroegen ze meteen of ik rolstoel begeleiding nodig had, eerst vond ik dat te ver gaan. Maar uiteindelijk vond ik het toch wel heel fijn. Bij het inchecken is er meteen assistantie geregeld voor Hong Kong en Amsterdam en extra been ruimte voor in het vliegtuig. Dus ik ben helemaal goed en lief verzorgd door alles en iedereen. Dat is dan een van de weinige voordelen van in een rolstoel zitten. Maandag kwam ik dus aan op schiphol waar ik met gejuich ontvangen werd. Hahaha.
Het is nu heel gek om weer thuis te zijn, maar ook weer alsof je nooit weg geweest bent. Op Bali had ik al het gevoel alsof ik alleen 2 weken naar Bali ging en nooit Australie gedaan had. Zo gek, je vergeet alles zo snel weer. Zonde, maar ik weet zeker dat als ik de foto's weer terug zie. Jalees, Noor en Lisanne weer zie dat het allemaal weer terug komt.
Het was een geweldige reis die ik zeker weten iedereen aanraad. Wees niet bang om te reizen, en al helemaal niet om alleen te gaan. Want je bent nooit alleen!! De vrienden komen aanwaaien bij bosjes. Ik ben ook heel blij (ik geloofte de verhaal van iedereen dat je nooit alleen bent en zo snel vrienden maakt nooit) dat ik toch in mijn eentje aan deze reis begonnen ben en niet met een half bekende, soort van vriend, gewoon om maar niet alleen te gaan. Want alleen ben je nooit!
Australian Backpackers super bedankt!
-
18 Juni 2009 - 09:31
Helly:
Heel fijn dat je weer thuis bent. Maar jammer dat we deze verhalen moeten missen.
Kus -
18 Juni 2009 - 10:04
Mamie:
Ze zeggen altijd, heelhuids thuis komen, dat is jammer genoeg niet bij jou het geval geweest, maar niet getreurd,je bent er en je hebt een enorme ervaring opgedaan, maar wanneer kan ik weer zulke leuke en mooie verhalen lezen? liefs mamie -
18 Juni 2009 - 10:10
Chris:
Hoi Roos, het was fijn je maandag weer in levende lijve te zien, maar ik zal zeker je verhalen missen. Kan je niet doorgaan met een Nederlands Blog. Blijven we gelijk op de hoogte van de verhalen van de mensen die reacties plaatsen. En als het dan een beetje saaie verhalen worden zorg je maar dat je genoeg meemaakt om het spannend te houden.
Maar al met al toch wel blij dat je weer op Nederlands bodem bent gelandt en niet aan een of andere stoere Aussie bent blijven hangen.
liefs Chris -
18 Juni 2009 - 10:13
Luuk:
Die laatste alinea klopt echt helemaal!! Precies hetzelfde gevoel aan het reizen overgehouden!!
spreek je zaterdag!!xx -
18 Juni 2009 - 13:36
Kiek:
Ha Roos,
Ik wil je bedanken voor je mooie verhalen en foto`s, ik ga dit echt missen. Ook ben ik blij dat je weer thuis bent.
x Kiek -
18 Juni 2009 - 15:46
Rob En Bren:
Geen verhalen meer om naar uit te kijken, onze enige link nog naar ozzie:(
Nogmaals hebben echt genoten van je verhalen waren we weer een beetje daar, flashback memories. Thanks.
En nu, sparen voor de volgende reis;)?
Dikke kus
Rob en Bren
See you soon -
20 Juni 2009 - 04:48
Lisanne:
ROsiee!!
Een goede samenvatting van de laatste tijd!
En GEEN dank voor t verzorgen! :) t was uiteindelijk nog erg gezellig dat bedhangen met take-away haha
Ik kom je vergezellen over ongeveer 2 weekjes!
DIKKE KUS
ik zie je snel!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
